Van de eerste motor tot vier miljoen leden: De Wegenwacht verleent al 75 jaar hulp op de weg
In 1946 werd de Wegenwacht door de ANWB opgericht. ,,Plannen waren twintig jaar daarvoor al gemaakt, maar daar kwamen een crisis en oorlog overheen’’, aldus Van Tol. Hij loopt naar het voertuig toe dat in Nederland voor het eerst de weg op ging om pechgevallen te verhelpen. Het is een oude Harley Davidson met zijspan, een van de zeven die ons land kreeg van het Canadese leger na de oorlog in het kader van het Marshallplan. De motor werd geel geverfd, dezelfde kleur als de pechhulpdienst in Engeland.
De zijspan was niet bedoeld voor passagiers, maar voor het nodige gereedschap. ,,Kijk’’, wijst Van Tol naast de motor, ,,daar ligt een bezempje. Om de rotzooi op de weg op te ruimen, als je werk klaar was.”
Museumdirecteur Ronald Kooyman (53) leerde door de komst van de tentoonstelling een hoop bij over de Wegenwacht. Zoals die eerste motoren die de weg op gingen. ,,Dat vond ik zo’n leuk feit, het grappigste dat ik hier heb geleerd.”
Gele vlaggetjes
Goed, in 1946 waren er dus de eerste mannen op motoren die rondreden om pechgevallen te verhelpen. De Wegenwacht was opgericht, maar hen telefoneren als je langs de kant van de weg staat, dat kon toen nog niet. Daar werd iets op gevonden: er kwamen vaste routes waar gepatrouilleerd werd. Zoals op de weg tussen Den Haag en Rotterdam. Als de motorrijder afweek van die route, plaatste hij een geel vlaggetje. Zo wisten automobilisten waar zij moesten wachten op hulp.
De Wegenwacht gaat met haar tijd mee, zo is gaandeweg de tentoonstelling te zien. Vier jaar na het ontstaan reden er al honderd motoren rond. Na de Harley Davidson kwam de besteleend, gevolgd door een DAF. En er kwamen praatpalen in plaats van de gele vlaggetjes.
De eerste praatpaal kwam op de Rijksweg 13 tussen Rotterdam en Den Haag, de tegenwoordige A13. Via een vaste verbinding en een gigantische zendmast tegenover de huidige Ikea in Delft kwamen pechgevallen door. ,,Vaak hoefde je niet langer dan tien minuten te wachten’’, vertelt Kooyman. Van Tol vult aan: ,,Tegenwoordig ligt het er echt aan waar je staat. Sta je ergens tussen weilanden, dan kan het zomaar een uur duren.”
Er is een hoop veranderd, maar één ding blijft hetzelfde. Het doel en de visie. We stellen alles in het werk om mensen met pech hun weg met eigen auto kunnen laten vervolgen.”
